ഒരു കള്ള കര്‍ക്കിടകത്തിന്റെ അവസാനത്തിലെ ഒരു പെരുമഴയില്‍ ആണ് എനിക്ക് അവനെ നഷ്ടപ്പെട്ടത്....ആ മഴയില്‍ അവനും അവന്റെ വാക്കുകളും എന്നില്‍ നിന്ന് അകന്നു പോകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു...മഴയില്‍ എന്‍റെ കണ്ണുനീര്‍ അവന്‍ കണ്ടു കാണില്ല..അല്ലെങ്കില്‍ കണ്ടില്ല എന്ന് നടിച്ചതുമാകാം....എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നത് കാണാന്‍ ഒരിക്കലും അവന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ.... എന്നെ ഒരിക്കലും കരയിപ്പിക്കാതെ ഇരിക്കാനാണല്ലോ ആ മഴയില്‍ എന്നെ തനിച്ചാക്കി അവന്‍ പോയ്‌ മറഞ്ഞത്....എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് എന്താണെന്ന് ഇന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നു...മഴയുടെ നേര്‍ത്ത രാഗമുള്ള ചില രാത്രികളില്‍ ഏകാന്തത ക്രൂരമായി എന്നെ നോവിക്കുമ്പോള്‍ അവന്റെ വാക്കുകള്‍ എന്‍റെ മനസ്സിന് സാന്ത്വനം ആകാറുണ്ട്...ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് കരയുമ്പോള്‍ "പോടീ പെണ്ണെ ഇതാണോ ലോകാവസാനം" എന്ന് ചോദിക്കുന്ന അവന്റെ ശബ്ദം എന്‍റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്താരുണ്ട്....മനപൂര്‍വം മറക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലും മറവിയിലേക്ക് പോകാന്‍ മടിച്ചു ഇന്നും എന്‍റെ മനസ്സിന്റെ ഇടനാഴികളില്‍ കൂടി എന്‍റെ കൈകോര്‍ത്തു പിടിച്ചു നടക്കാന്‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവന്‍ വരാറുണ്ട്.... അവന്റെ ഉള്ളം കയ്യിലെ തണുപ്പ് അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് കൈ കോര്‍ത്ത്‌ പിടിച്ച ചില നാളുകള്‍ മനസ്സിലേക്ക് എത്താറുണ്ട്.....എന്നും അവനെ അറിഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് ഞാന്‍ അഹങ്കരിച്ചിരുന്നു.... പക്ഷെ എന്‍റെ അറിവുകള്‍ക്കും അപ്പുറമായിരുന്നു എന്നും അവന്‍.....എന്‍റെ തണലില്‍ നിന്നും അവന്‍ ഓടി മറഞ്ഞത് എവിടേക്ക് ആണെന്ന് എനിക്കിന്നും അറിയില്ല....എവിടെയെങ്കിലും സ്വസ്ഥമായി ഉണ്ടാകും....എന്നില്‍ നിന്നും അവനിലേക്കുള്ള ദൂരം അളക്കാന്‍ എനിക്ക് ഒരിക്കലും കഴിഞ്ഞില്ല എന്ന് ഇപ്പോള്‍ മനസ്സിലാവുന്നു....വൈകിയെത്തിയ ആ തിരിച്ചറിവുകള്‍ കൊണ്ട് ഒരു ഇരുള്‍ കൂട് കെട്ടി അതിലേക്കു ഒതുങ്ങുകയാണ് ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍....
എനിക്ക് വേണ്ടി നീ നല്‍കാതെ പോയ പ്രണയത്തിനായി ഞാന്‍ ഇത് ഇവിടെ കുറിക്കുന്നു....നീ എന്ന സമുദ്രത്തിലേക്ക് ഒഴുകി ചേരാന്‍ ഭാഗ്യം ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു നദിയായി അടുത്ത ജന്മത്തിലേക്കു വേണ്ടി ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു......എന്‍റെ നന്മക്കായി എന്ന് പറഞ്ഞു നീ എന്നെ കൊത്തി അകറ്റിയിട്ടും നിന്റെ ഓര്‍മകളുടെ സുഗന്ധത്തില്‍ എന്‍റെ ഇരുള്‍ കൂട്ടില്‍ ഞാന്‍ കഴിയുന്നു.....
